Otrzymałam kartkę z życzeniami. Niespodziewałam się jej i bardzo serdecznie za nią Nadawczyni dziękuję . Już szukam miejsca gdzie ją umieścić, aby przez cały okres wielkanocny była widoczna.
Niby nic, tradycyjna kartka i życzenia, a jednak taki gest wzruszył mnie i dał do myślenia.
I tu moja refleksja:
Trudno się przyznać, bo mi wstyd. Ja kartek nikomu nie wysyłam, bo nie bardzo mam komu, a jeśli już to są komórki , meile.Moje pokolenie tego nie robi, my ( proszę się nie obrazić) młodzi lub młodsi tego nie robimy. Uważamy, że wystarczy zadzwonić i pobleblać lub smsa posłać i zaraz o wszystkim się zapomina. I tu czynimy wielki błąd.
Bardzo przyjemnie i miło było mi wyciągnąć kartkę ze skrzynki , zdziwić sie , uśmiechnąć, serdecznie pomyśleć o Nadawcy i o tym że On pomyślał o nas pisząc nasz adres. Musiał znależć chwilę, przysiąść ,napisać - czy my tak robimy? Nie! A to super sprawa. Zostaje znak , pamiątka, kontakt jest bardziej namacalny.
I przypomniałam sobie jak moja mama i babcia co święta piszą kartki do swoich, adresując na Polskę, Anglię . Im też musi być przyjemnie wyciągnąć kartkę ze skrzynki. Gdy byłam mała to z radością pomagałam wybrać pocztówki, czytałam adresy i zastanawiałam się Gdzie to jest?
I pamiętam, że zbierałam wszystkie otrzymane kartki - ha, kto nie zbierał pocztówek. Pewnie gdzieś na strychu zakurzone są, leżą sobie i czekają na ponowne odkrycie.
Obiecałam sobie, że powrócę do tej tradycji i też pisać będę.
Już na te święta nie zdąże ale wszystko przede mną .
A Wy co o tym "zjawisku" sądzicie ?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz